Historia rumianku
Do encyklopedii nauk przyrodniczych rumianek został włączony już przez Pliniusza, który żył w latach 23-75 p.n.e. Doceniany przez Hipokratesa i Dioskuridesa. Popularny w świecie antycznym i średniowieczu traci nieco ze swego blasku w XVIII i XIX wieku, by znowu wrócić, jako cenny środek leczniczy i kosmetyczny, po zbadaniu jego składu chemicznego i działania farmakologicznego. Zawsze rumianek był doceniany i szeroko stosowany przez medycynę ludową. Wydaje się, że jest to roślina, która przede wszystkim pomaga, ale nawet w stosunku do rumianku trzeba wykazać o-strożność, bo przecież może się zdarzyć, że jesteśmy uczuleni na ten łagodny środek. Nie może też rumianek być stosowany zamiast leczenia u specjalisty. Rumianek kwitnie od maja do września. Popularny dziś jest w całej Europie, w Azji, Ameryce Północnej i Australii. Koszyczki rumianku zbiera się zaraz po ich rozwinięciu, dopóki ich dno nie przybrało kształtu stożka. Koszyczki zrywa się ręcznie albo przy pomocy specjalnych, stalowych grzebieni. Suszy się je w przewiewnym, ocienionym miejscu.
Rumianek towarzyszy człowiekowi przez całe życie i jako lek, środek kosmetyczny i upiększający.
Rumianek działa:
- dezynfekująco,
- przeciwuczuleniowo,
- przeciwzapalnie,
- przeciwskurczowo
Źródło: Kalendarz Domowy Babci Aliny, 1989
Napisz, co sądzisz o tym artykule...
Znajdź przepis
O serwisie